آنچه اینروزها در حال تجربه کردن آن هستیم، دیگر یک بحران یا ترس از چیزی مشخص نیست. شکلی از سوء ظن دائمی انسان نسبت به انسان و اشیا در تمامیت آنهاست. نوعی ناامنی و تهدید مدام که میتوان گفت تاکنون نظیری برایش سراغ نداشتهایم. در این تجربه چیزی که بر ما پدیدار میشود این است که هر انسان، انسان دیگر را بالقوه نه تنها منبع نابودی خود، بلکه خطری برای انسانیت در مقیاس کلان آن میبیند.