«داده» به مثابهٔ طلای جدید

مجله Foreign Affairs در سال 2009 مقاله مهمی تحت عنوان «دیپ فیک‌ها و جنگ جدید اطلاعات گمراه‌کننده: عصر آینده ژئوپلیتیک پسا حقیقت» به قلم دانیل سیترون و رابرت چسنی منتشر کرد. پاییز گذشته، من این فرصت را داشتم که میزبان دانیل سیترون در شورای روابط خارجی باشم تا بحثی در مورد تهدیدات علیه اطلاعات شخصی ما و راه‌هایی که اطلاعات نادرست از طریق آن‌ها دموکراسی، کرامت و امنیت ملی را تهدید کند داشته باشیم. اگر اخیراً از هر نوع فناوری استفاده کرده‌اید، چه از طریق تلفن هوشمند، رسانه‌های اجتماعی، یک ردیاب تناسب اندام، حتی یک بازی به ظاهر بی‌ضرر مانند Candy Crush، مقدار قابل توجهی از داده‌های محرمانه حریم خصوصی شما [توسط دیگران] گردآوری شده است. داده‌های محرمانه، از موقعیت مکانی شما گرفته تا زمانی که به خواب می‌روید تا اطلاعات دقیق‌تری مانند چرخه قاعدگی یا شرکای جنسی شما را در بر می‌گیرد. و هر روز، این داده‌ها توسط دلالان داده آشکار شده، و به اشخاص ثالث فروخته یا از آن‌ها خریداری می‌شود. فراتر از نقض حریم خصوصی ما، این تغییر کاربری داده‌های شخصی ما، امنیت ما را تضعیف می‌کند. تصاویر و سایر داده‌های شخصی را می‌توان به روش‌های غیرمجاز و گاهی تقلبی مورد استفاده قرار داد، همانطور که ممکن است در مورد عکس‌ها و ویدیوهای دیپ‌فیک هم رخ بدهد.
اگر این [توضیحات] باعث می‌شود که بخواهید همه دستگاه‌های خود را از پنجره بیرون بیاندازید، [باید بگوییم که] احتمالاً به این سادگی نیست. جولیا آنگوین، روزنامه‌نگار و نویسنده کتاب «ملتی در دام: تلاشی برای حفظ حریم خصوصی، امنیت و آزادی در یک جاسوسی مستمر [1]»، تحقیق کرده است که آیا کسی می‌تواند بدون کناره‌گرفتن کامل از جامعه، حریم خصوصی اندکی داشته باشد یا نه. او تخمین می‌زند که با خرید یک تلفن یکبارمصرف[2]، رمزگذاری تماس‌های تلفنی، پیچیدن گوشی تلفن خود در فویل و حتی ایجاد هویت دوم، تنها در حدود 50 درصد از حد امکان از خود محافظت کرده است. حتی حذف یک برنامه و رأی دادن با پا هم نمی‌تواند از حریم خصوصی دیجیتال شما محافظت کند. ممکن است فکر کنید که داده‌های شما از بین رفته است، اما همچنان فروخته می‌شود و برای کسب درآمد از رفتار دیجیتالی شما تغییر کاربری داده می‌شود.
پروفسور سیترون در گفتگو با ما، استدلال اصلی کتاب جدید خود را اینگونه توضیح داد که تهدیدات علیه حریم خصوصی محرمانه (که به طور کلی تحت عنوان بدن ما، اطلاعات سلامتی، گرایش جنسی، شرکای جنسی، نزدیک‌ترین روابط، درونی‌ترین افکار و و دیگر موارد تعبیر می‌شود)، باعث می‌شود که انسان‌ها از حقوق آزادی بیان کامل، فرصت‌های برابر و هویت شخصی محروم بشوند، و به این ترتیب، حریم خصوصی محرمانه باید طبق قانون یک حق مدنی و انسانی تلقی شود.
سیترون هشدار داد که تهدیداتی که فناوری برای حریم خصوصی محرمانه ایجاد می‌کند فراتر از بیان فردی است و تهدیدی برای امنیت ملی نیز هست. دیپ‌فیک‌ها، یا همان صداها یا ویدیوهای جعلی ضبط شده که به‌طور فزاینده‌ای واقعی به نظر می‌آیند می‌توانند نتایج یک انتخابات را تغییر دهند. تصور کنید که ویدئوی قانع‌کننده‌ای از رئیس‌جمهور بایدن در حال اعتراف به «دزدیدن» انتخابات ایالات متحده، و یا سخنرانی‌ای که به نحوی تغییر یافته تا به نظر شبیه اعلان جنگ باشد، در رسانه‌های اجتماعی منتشر شود.
با واقعی‌تر شدن دیپ فیک ها، دموکراسی و گفتمان دموکراتیک ما آسیب می‌بیند. سیترون خاطرنشان کرد که زنان، رنگین‌پوستان، جامعه LGBTQ+ و سایر گروه‌های آسیب‌پذیر اغلب نقش «قناری‌های معدن زغال‌سنگ» را در مقابل تهدیدات دیجیتالی دارند که می‌تواند به جمعیت بزرگ‌تری نیز سرایت کند. در حال حاضر، حدود 95 درصد از دیپ‌فیک‌هایی که در اینترنت منتشر می‌شوند، چهره‌های زنانه هستند که روی پورنوگرافی قرار داده شده‌اند. این عمل نه تنها آسیب روانی زیادی را به قربانیان وارد می‌کند، بلکه زنان را نیز از عرصه آنلاین خارج می‌کند؛، همانطور که در مورد رعنا ایوب، روزنامه‌نگار هندی اتفاق افتاد که برای ساکت کردن گزارش‌هایش در مورد دولت مؤدی، چهره‌اش در یک ویدیوی مستهجن قرار داده شد و مورد آزار و اذیت اینترنتی و افشای اطلاعات شخصی[3] قرار گرفت.
به گفته سیترون، پس از مورد دادگاه دابز[4]، ریسک نقض حریم داده‌های خصوصی حتی خطرناک‌تر هم می‌شود. داده‌های مرتبط با برنامه‌های پیگیری پریود، اطلاعات بهداشتی، و خدمات موقعیت مکانی می‌توانند توسط کارگزاران داده به مجریان قانون برای پیگرد قانونی افراد بارداری که به دنبال سقط جنین هستند، فروخته شوند. همانطور که الیزابت جو، پروفسور حقوق دانشگاه کالیفرنیا دیویس هشدار می‌دهد، «[دادگاه] دابز به ما یادآوری می‌کند که چقدر کنترل کمی بر خود دیجیتالمان داریم و تأکید می‌کند که چگونه حقوق دیجیتال همان حقوق تولید مثل هم هستند.» جاسوسی دیجیتال از حیات باروری زنان احتمالاً بیشتر بر زنان رنگین پوست و زنانی که منابع کمتری دارند تأثیر خواهد گذاشت.
در طول گفتگو با سیترون، چندین شرکت کننده پرسیدند که چه کاری می‌توان از نظر قانونی و یا شخصاً انجام داد تا از ما در مقابل خطرات دیپ فیک ها و سایر موارد نقض حریم خصوصی محرمانه محافظت بشود. سیترون پیشنهاد کرد که اصلاحاتی در بخش 230 قانون نزاکت ارتباطات انجام بشود؛ این بخش از قانون، مصونیت گسترده‌ای را برای پلتفرم‌های فناوری در قبال محتوای پست‌شده توسط اشخاص ثالث (حتی محتوای تبعیض‌آمیز) قائل می‌شود، مگر اینکه پلتفرم به طور قابل توجهی به محتوا کمک کرده باشد.
سیترون در شهادت خود در مقابل کنگره تاکید کرد که نباید همه پلتفرم‌های موجود در اینترنت را بازیگرانی با حسن نیت در نظر گرفت. برخی از این پلتفرم‌ها که او آن‌ها را «سامری‌های بد» می‌خواند، مانند وب‌سایت‌های پورن انتقامی، باید از مصونیت کامل محتوایی که بخش 230 ارائه می‌کند محروم شوند. چنین اصلاحاتی مکمل پیشنهادهایی است که پروفسور مری آن فرانک در تابستان گذشته در شورای روابط خارجی مورد بحث قرار داد و در آن از گام‌هایی سخن گفت که شورای سیاست‌گذاری جنسیتی کاخ سفید با راه‌اندازی کارگروهی برای رسیدگی به آزار و اذیت و سوء استفاده آنلاین برداشته است.
در نهایت، قاعده‌مند کردن توانایی شرکت‌های خصوصی برای جمع‌آوری انواع خاصی از داده‌ها، مانند داده‌های محرمانه حریم خصوصی، آسیب‌پذیری ما را در برابر کاربردهای منفی آن کاهش می‌دهند. سیترون استدلال می‌کند که اگر حریم خصوصی محرمانه از نظر قانونی یک حق مدنی بود، شرکت‌ها به جای سود بردن از اطلاعات، موظف به محافظت از اطلاعات می‌شدند.
سیترون به طور کلی در مورد راه حل‌های حفظ حریم خصوصی که بر مسئولیت فردی تمرکز می‌کند، محتاط است، اما او بر قدرت فعال‌گرایی اذعان دارد تا از این راه پای مؤسسات به این مسئله کشانده و موجب محافظت آن‌ها از حق حفظ حریم خصوصی محرمانه بشود. سیترون در مثالی تأمل برانگیز از کتابش، مورد کره جنوبی را مطرح کرد که در آنجا همین چند سال پیش، زنان با اپیدمی دوربین‌ها در توالت‌های عمومی مواجه شدند که حریم خصوصی را نقض می‌کرد.
پس از ماه‌ها تظاهرات - و آمدن صدها هزار نفر به خیابان‌ها- دولت کره جنوبی در نهایت به خواسته‌ها تن داد و واحد اطلاعات دیجیتالی جرائم جنسی را تشکیل داد تا به این مشکل رسیدگی کند. سیترون قاطعانه بر این باور است که برای دفاع از حریم خصوصی در درازمدت به یک چارچوب قانونی نیاز است. با این حال او می‌گوید: «افراد می‌توانند کوه‌ها را جابه‌جا کنند» و ترغیب اخلاقی از جانب مردم در عین حال می‌تواند شرکت‌ها را متقاعد کند تا از این اطلاعات محافظت کنند.

کاترین پاول و الکساندرا دنت
مترجم: مهسا محمدی
گروه مطالعات فرهنگی و اجتماعی پژوهشگاه فضای مجازی